மருத்துவமனை - சில குறிப்புகள்
Yesterday at 7:24pm
மருத்துவமனைகளின் வரவேற்பறைகளில் இறுக்கமாய் அமர்ந்திருக்கும் நோயாளிகளின் துயரமும், வலியும் மருத்துவரின் அறைகளுக்குள் புகுந்தவுடன் பாதியாகக் குறைகிறது, நம்பிக்கையின் கைகளால் துயரங்கள் தளர்த்தப்படுகின்றன, மருத்துவர்களின் கரங்கள் நோயாளிகளின் துயரங்களைக் களையும் என்று மனிதர்கள் தொடர்ச்சியாக நம்புகிறார்கள், அந்த நம்பிக்கையே பெரும்பாலான மருத்துவர்களின் பொருள் பற்றிய துயரங்களைக் களைகிறது. மருத்துவர்களின் நம்பிக்கையான வார்த்தைகள் மருந்துகளின் வீரியத்தை விழுங்கி அவற்றின் துணையின்றியே பல நோயாளிகளைக் குணப்படுத்தும் ஆற்றல் நிரம்பியவை. அத்தகைய மருத்துவர்களைப் பற்றி நாம் இனி வருங்காலங்களில் வரலாற்றில் படிக்கலாமோ என்னவோ?
நகர வாழ்க்கையின் நெருக்கடிகளில் சில நேரம் அன்பும், நேசமும் ரயிலில் கூட வரும் வழிப்பயணிகளைப் போலச் சொல்லாமல் கிளம்பி விடுகிறது, நீண்ட நேரம் உறவுகளைப் போல உரையாடிக் கொண்டிருந்து விட்டு நாம் உறங்கிக் கொண்டிருக்கையில் வந்து விடுகிற அவர்களின் ஊரில் இறங்கிக் காணாமல் போகும் அந்தப் பயணிகளைப் போலவே அன்பையும், நேசத்தையும் நாம் தொலைத்து விடுகிறோம், நகரமோ, கிராமமோ அன்புக்கான அளவுகோல் ஒன்றுதான், அருகில் இருக்கும் உயிர்களையும், அவர்களின் இயக்கத்தையும் அறிதல்.உயிர்களின் இயக்கத்தை உன்னிப்பாகக் கவனிப்பவன் அவற்றைத் துன்புறுத்துவதில்லை, வலியைப் பற்றி அதிகம் அறிந்தவன் யாருக்கும் வலி கொடுப்பதில்லை. ஒரு அன்பான மனிதனுக்கு அருகில் வளரும் செடிகள் மற்ற செடிகளை விட வேகமாகவும், செழிப்பாகவும் வளர்கின்றன என்று எங்கேயோ படித்த நினைவு, அன்பின் தாக்கம் அத்தனை வலிமையானது.
அன்றைய மருத்துவமனை இரவு இன்னொரு மருத்துவமனை நினைவுகளுக்குள் என்னைத் திணிக்கிறது, நினைவுகள் கடந்த காலத்திற்குள் விரைந்து பயணிக்கும் வல்லமை பொருந்தியவை, சில நேரங்களில் எதிர் காலத்தைக் கூட நாம் பயணிக்கும் வாகனங்களை விடவும் வேகமாய்க் கடந்து சென்று விடும் நினைவுகள், மன வேகத்திற்கு இணையாகப் பயணம் செய்து பழக்கப்பட்டிருக்கும் நினைவுக் குதிரைகள் அன்று முழுவதும் மருத்துவமனைகளைச் சுற்றியே என்னை இழுத்துச் சென்றபடி இருந்தன.
மும்பையின் மருத்துவமனையொன்றில் கழிந்த இரண்டு இரவுகள் என்னால் மறக்க இயலாதவை, பக்கத்துக்கு ஊரின் முதியவர் ஒருவர், வேலை செய்ய இயலாத வயதில் தனக்காகவோ, இல்லை யாருக்காகவோ இரவுக் காவலாளியாக வேலை செய்து கொண்டிருந்த போது நோய்வாய்ப்பட்டார், உறவினர் என்று இருந்த ஓரிருவரும் அன்று இரவில் காணாமல் போயிருந்தார்கள், நலமாய் இருக்கையில் எப்போதும் கூடவே இருந்த இன்னொரு முதியவரை முதல் முறையாக அன்று அவருடன் பார்க்க முடியவில்லை, அனேகமாக அவருக்கு அன்று மிக முக்கியமான ஏதாவது வேலையாக இருக்கலாம், அல்லது இவரைப் போலவே அவரும் நோய் வாய்ப்பட்டிருக்கலாம்.
என் வாழ்க்கையில் எந்தப் பகுதியிலும் தொடர்பு இல்லாத அந்த மனிதர் என் தோள்களில் தன்னுயிரை விடுத்தார், தனது வாழ்க்கையின் பல்வேறு பகுதிகளில் பங்கு பெற்றிருந்த எந்த மனிதரையும் அவர் தனது கடைசி நிமிடங்களில் சந்திக்க விரும்பவுமில்லை, சந்திக்கவுமில்லை. மரணம் பற்றிய அச்சம் மிகுந்திருந்த என் இளவயது மனநிலையை அவரது மரணம் எனக்குள் இருந்து முற்றிலுமாகத் துடைத்து விட்டிருந்தது, அவர் கடைசியாக விட்டுச் சென்ற வார்த்தைகள் கால காலத்திற்கும், அவற்றைக் கடந்தும் எனக்கு மறக்கப் போவதில்லை. அவர் கடைசியாய்ச் சொன்னது இந்த வார்த்தைகளைத் தான், "தம்பி, நீ நல்லா இருப்பே". ஆம், நான் நன்றாகவே இருக்கிறேன், ஏனென்றால்,நான் நன்றாகவே வளர்க்கப்பட்டேன்.
எனக்கு வழங்கப்பட்டிருக்கிற, வழங்கப்படவிருக்கிற எல்லா வாழ்த்துகளையும் விட வலிமை மிகுந்த, வீரியம் மிகுந்த வாழ்த்து அந்தப் பெரியவரின் கண்ணீர் என்பது எனக்கு நன்றாகவே தெரியும், உங்களுக்கும் தெரிய வேண்டுமா?? வழியில் கடந்து போகிறவர்களின் வாழ்க்கையைப் பற்றி அக்கறை கொள்ளும் மனிதர்களாய் இருங்கள், கொஞ்சம் கடினமாக இருக்கிறதா?? அருகில் இருக்கும் உறவுகளின் வாழ்க்கையை, அவர்களின் வலிகளைப் பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள்.
"அன்பை அடிப்படையாகக் கொண்டதே உயிர் நிறைந்த இந்த உடம்பு, அன்பு மட்டும் இல்லை என்றால் இந்த உடம்பு வெறும் எலும்பின் மேல் தோலைப் போர்த்தியது போன்றது ஆகும்"
"அன்பின் வழியதுயிர் நிலை அஃதிலார்க்கு
என்புதோல் போர்த்த உடம்பு."
என்று ஏறத்தாழ இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு சொல்லி விட்டுச் சென்ற வள்ளுவனின் வழியில் வந்தவர்கள், பொருளீட்டளின் பாதையில், நெருக்கடியில் அதே வழியில் செல்கிறோமா???
No comments:
Post a Comment